[ Pobierz całość w formacie PDF ]

coś w środku zaczyna boleć.
Jedna z druhen woła z końca korytarza, gdzie cichnie echo kroków.
Hadley robi wdech i stara się sobie przypomnieć, co Oliver powiedział
w samolocie na temat jej odwagi. I choć akurat teraz czuje, że odwaga
opuściła ją całkowicie, to wspomnienie sprawia, że dziewczyna
unosi wyżej głowę i postanawia tak trzymać, ruszając za grupką
kobiet.
Wiodą ją do przedsionka kościoła i przedstawiają Monty'emu, bratu
Charlotte, który poprowadzi ją kościelną nawą. Jest chudy i upiornie
blady, a Hadley przypuszcza, że jest co najmniej kilka lat starszy od
Charlotte i plasuje go po drugiej stronie czterdziestki. Monty podaje jej
rękę, zimną i pergaminową, a po dokonaniu wszystkich prezentacji
służy ramieniem. Ktoś wręcza jej różowo-lawendowy bukiet,
ustawiają ich w kolejce za innymi i nim Hadley zdąży się rozeznać w
sytuacji, drzwi otwierają się na oścież i już czują na sobie wzrok
zgromadzonych w kościele wiernych.
Gdy nadchodzi ich kolej, Monty lekko popycha ją naprzód i Hadley
rusza małymi kroczkami, odrobinę chwiejąc się na obcasach. Z
lub jest
bardziej okazały, niż myślała. Od miesięcy widziała oczami wyobraz
ni
mały wiejski kościółek, gdzie zebrało się kilkoro najbliższych
przyjaciół. Tymczasem to jest gala pełną gębą, z setkami nieznajomych
twarzy, zwróconych teraz w jej stronę.
Hadley poprawia w ręku bukiet i zadziera brodę. Po stronie pana
młodego dostrzega kilka z grubsza znajomych osób: dawny przyjaciel
ojca z uczelni, daleki krewny z Australii oraz stary wujek, który przez
lata przysyłał jej prezenty urodzinowe w zupełnie niewłaściwym dniu i
którego - jeśli ma być całkowicie szczera - uznała już za zmarłego.
Kiedy tak kroczą kościelną nawą, Hadley musi przypominać sobie o
oddychaniu. Muzyka głośno rozbrzmiewa w uszach, przyćmione
światła zmuszają do mrugania powiekami. Trudno powiedzieć, czy jest
jej gorąco z po-
wodu braku klimatyzacji, czy z powodu uczucia paniki, które stara się
od siebie odepchnąć - tego znajomego doznania pojawiającego się
zawsze w obecności zbyt wielu ludzi w ciasnym pomieszczeniu.
Gdy wreszcie zbliżają się do ołtarza, jest zaskoczona widokiem
stojącego tam ojca. To trochę absurdalne, że w ogóle tam jest, w tym
londyńskim kościele pachnącym deszczem i perfumami, z rządkiem
kobiet w liliowych sukienkach zmierzających ku niemu niepewnym
krokiem. Ten obraz taty, gładko ogolonego, z błyszczącymi oczami,
małym fioletowym kwiatkiem wpiętym w klapę, nie pasuje tutaj.
Hadley wydaje się, że jest tysiąc bardziej odpowiednich miejsc, gdzie
mógłby znajdować się w tym momencie, w to letnie popołudnie.
Powinien być w ich kuchni, ubrany w swoją znoszoną piżamę, tę z
dziurami na piętach wydeptanymi w zbyt długich nogawkach. Albo
przerzucać stos rachunków w swoim dawnym gabinecie, popijając
herbatę z kubka opatrzonego napisem Kumasz poezję? i zastanawiając
się, czyby nie wyjść na dwór i nie skosić trawnika. Mógłby w tej chwili
robić w zasadzie wszystko, ale ożenek z pewnością do tej kategorii nie
należy.
Dziewczyna zerka na mijane ławki. Na szczycie każdej z nich
przymocowano małe bukieciki kwiatów związane jedwabnymi
wstążkami. Z
wiatło płonących przy ołtarzu świec sprawia, że wszystko
wygląda niemal czarodziejsko, a finezja tej uroczystości, ta stylowa
elegancja tak jaskrawo kontrastuje z dawnym życiem taty, że Hadley
doprawdy nie bardzo wie, czy powinna się speszyć czy obrazić.
Przychodzi jej na myśl, że Charlotte musi być w tej chwili gdzieś za
nią, czekać w gotowości, a pokusa obej-
rzenia się za siebie niemal ją obezwładnia. Hadley podnosi wzrok i
tym razem widzi utkwione w sobie spojrzenie taty. Nie mając wcale
takiego zamiaru, umyka oczami w bok i z całych sił koncentruje się na
drodze przed sobą, choć każda cząstka jej ciała rwie się, by dać dyla.
Na końcu nawy, gdzie Hadley i Monty się rozdzielają, tato chwyta ją
za rękę i delikatnie ściska. Wysoki i przystojny, w smokingu, wygląda
w tej chwili tak, jak na fotografiach z czasu, kiedy żenił się z mamą.
Hadley przełyka z trudem ślinę i zdobywa się na nikły uśmiech, po
czym dołącza do pozostałych druhen po drugiej stronie ołtarza. Jej
oczy wędrują ku drzwiom kościoła i kiedy muzyka się rozkręca i
przybiera na sile, goście powstają z miejsc, a w progu pojawia się
panna młoda prowadzona pod rękę przez ojca.
Hadley była tak bardzo nastawiona, by nienawidzić Charlotte, że jest
przez chwilę oszołomiona, jak pięknie prezentuje się panna młoda w
sukni o kształcie dzwonu i w delikatnym welonie. Jest wysoka i
wiotka, tak inna niż mama, która jest niska i tak filigranowa, że za
każdym razem, kiedy gdzieś razem wychodzili, tato żartobliwie brał ją
w ramiona i udawał, że zamierza wrzucić ją do kontenera na śmieci.
Teraz jednak widzi przed sobą Charlotte, tak śliczną i pełną wdzięku,
że martwi się, iż póz
niej nie będzie mogła opowiedzieć mamie żadnych
okropnych szczegółów. Droga do ołtarza wydaje się nie mieć końca, a
mimo to nikt nie może oderwać wzroku od panny młodej. A kiedy
wreszcie dociera ona na miejsce, nie spuszczając dotąd oczu z taty,
ogląda się przez ramię i posyła uśmiech oszołomionej Hadley, która -
pomimo najszczerszych obiet-
nic, że będzie jej nienawidzić - uśmiecha się promiennie w
odpowiedzi.
A potem? Jest tak samo, jak zawsze było i jak zawsze będzie.
Identycznie jak na setkach tysięcy ślubów oraz wesel, które już się
odbyły i które dopiero się odbędą. Pastor podchodzi do ołtarza, a ojciec
oddaje córkę, wypowiadając jedno proste słowo. Odmawia się
modlitwy i recytuje przysięgę, a na końcu jeszcze wymiana obrączek.
Są uśmiechy i łzy, muzyka i oklaski, nawet śmiech, gdy panu młodemu
myli się formułka i mówi  tak" zamiast  chcę".
I choć wszyscy panowie młodzi wyglądają na szczęśliwych w dniu
swojego ślubu, w oczach dzisiejszego pana młodego jest coś tak
szczególnego, że niemal zapiera dech w piersi. Hadley poraża wyraz
twarzy ojca, ta radość w jego oczach, ta głębia uśmiechu. Wbija ją w
ziemię, rozdziera na kawałki, wyżyma serce jak mokrą ścierkę.
Budzi na nowo pragnienie powrotu do domu.
ROZDZIAA
9
7:52 CZASU WSCHODNIOAMERYKAC
SKIEGO
12:52 CZASU GREENWICH
Dawno, dawno temu, milion lat wstecz, kiedy Hadley była mała, a
rodzina jeszcze w komplecie, w pewien zwyczajny letni wieczór cała
ich trójka wyszła przed dom do ogrodu. Słońce już zaszło, wokół
głośno grały świerszcze, a mama i tato siedzieli na stopniach ganku [ Pobierz całość w formacie PDF ]