[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Bardzo proszę - odparł, klepiąc ją po ramieniu, a potem zrobił krok do tyłu, uścisnął
dłoń dziadka Miguela i odszedł, nie oglądając się za siebie.
Lucy była rozczarowana, że nawet z nią nie porozmawiał. Gdzie podział się facet, który
mógłby być jej dobrym kolegą? Miała dość takiego traktowania... Musi dowiedzieć się, o co
mu chodzi.
Ryan skończył właśnie wieczorny obchód, który zrobił póz
niej niż zwykle. Personel do-
skonale wiedział, że on zawsze tak robi po poważnej operacji i stosownie do tego układał pla-
ny. Dzisiaj był jeden z takich dni. Poprosił pielęgniarkę, żeby zawiadomiła o tym pannę
Edwards.
Lucy wraz ze stażystami czekała na korytarzu. Mimo póz
nej godziny wydawała się wy-
poczęta. Dla niej również był to ciężki dzień. Przez cały czas towarzyszyła rodzinie Miguela,
wspierając ich i pocieszając.
Ryan dokładał wszelkich starań, by obchód przebiegał możliwie jak najsprawniej. Lucy
rozmawiała ze wszystkimi rodzinami małych pacjentów, a kiedy wychodzili z sal, Ryan widział
na ich twarzach pogodne uśmiechy. Okazała się prawdziwym skarbem.
L R
T
Gdy skończyli odwiedzać chorych, Lucy bez słowa ruszyła w kierunku swojego pokoju.
Ryan poszedł do siebie, by się umyć, a potem zamierzał odwiedzić Miguela. Nagle usły-
szał pukanie do drzwi.
- Proszę! - zawołał.
W progu stanęła Lucy, która potem podeszła sztywnym krokiem do biurka.
- Czy masz jakiś problem? - spytał.
- Owszem. Chcę o czymś z tobą porozmawiać - oznajmiła zdecydowanym tonem.
Po tym, jak wyznała mu prawdę o sobie i swojej siostrze, nie chciał wiedzieć nic więcej.
Po prostu śmiertelnie go przeraziła...
- Lucy, to był ciężki dzień i naprawdę nie jestem w stanie prowadzić teraz żadnej po-
ważnej rozmowy. Jeśli moglibyśmy przełożyć to na póz
niej...
- Nie - przerwała mu opryskliwym tonem.
- No dobrze - odparł z rezygnacją. - Wobec tego usiądz
i poczekaj, aż doprowadzę się do
porządku.
- Postoję.
- Jak sobie życzysz.
Lucy zacisnęła mocno usta.
Przez ostatnie dwa dni udało mu się trzymać ją na dystans, ale wciąż oczami wyobraz
ni
widział jej smutny wyraz twarzy, kiedy mówiła mu o Emily. I w żaden sposób nie mógł się go
pozbyć. O dziwo, nawet zapamiętał imię tej dziewczynki. Doszedł do wniosku, że za bardzo się
w to wciągnął.
Kiedy się wytarł, dotknął dłonią twarzy i postanowił zgolić świeży zarost. Miał nadzieję,
że jeśli będzie grał na zwłokę, Lucy sobie pójdzie. Pięć minut póz
niej opuścił łazienkę.
Lucy nadal stała w tym samym miejscu, jakby wrosła w ziemię. Miała ściągnięte brwi,
zaciśnięte usta i skrzyżowane na piersiach ręce. Jej wygląd wskazywał na to, że w każdej chwili
może wybuchnąć.
- No więc w czym jest problem? Wiem, że nie chodzi ci o Miguela. Kiedy przed kilkoma
minutami wpadłem do niego, czuł się dobrze.
- Nie. Chodzi o nas.
- Nie zdawałem sobie sprawy, że istniejemy jako  my". Przeszyła go wzrokiem. Był
pewny, że gdyby mogła, to rozszarpałaby go na kawałki. Stanął za biurkiem i spojrzał na nią.
-  Nas" nie ma. Przynajmniej nie w sensie, jaki insynuujesz - oznajmiła ostrym głosem.
L R
T
Wzięła głęboki oddech, a on zacisnął dłonie w pięści, żeby jej nie dotknąć.
- Próbuję ci powiedzieć, że nie rozumiem, dlaczego od dwóch dni traktujesz mnie tak
chłodno. Zwierzyłam ci się ze swoich osobistych... niezwykle bolesnych doświadczeń, zresztą
na twoją prośbę. A potem zacząłeś zachowywać się tak, jakbyś mnie w ogóle nie znał.
Nie ma chyba na świecie wulkanu, który wyglądałby tak groz
nie i wyrzucał z siebie tak
wielką ilość iskier jak ta stojąca przede mną kobieta, pomyślał. Nie może jej jednak pokazać, że
to robi na nim jakiekolwiek wrażenie.
- Więc dlatego, że opowiedziałaś mi historię swojego życia, mam zostać twoim najlep-
szym przyjacielem?
Lucy odskoczyła do tyłu tak gwałtownie, jakby została spoliczkowana. Po raz pierwszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]