[ Pobierz całość w formacie PDF ]
fajron.
Patro, diris mallaûte la for¸ist-edzino, çu vi ne vo-
lus iom man¸i?
Frato Francisko rompis perfingre la panon kaj rigar-
dis demande la for¸iston kaj lian edzinon. Kaj kion vi
havas, vi du, li miris, pro kio vi estas tiel malparolemaj
kaj mishumoraj? Tiaj bonaj homoj, knabego kiel urso kaj
edzino en benita stato, kio estas kun vi, kio vin depri-
mas? Al Francisko kreskis la man¸opecoj en la buÿo pro
126
LIBRO DE APOKRIFOJ
eLIBRO
embaraso kaj mal¸ojo. Per kio mi vin, homoj diaj, gaji-
gos? Çu mi rakontu al vi ÿercaîojn el voja¸oj? Çu mi kan-
tu kaj saltetu por ¸ojigi virinon naskontan?
La pordo iomete aperti¸is. Kaj la for¸ist-edzino levis
la manon kaj pali¸is. En la pordo montri¸is humila
hundkapo kaj timemaj okuloj.
La for¸isto eksaltis, la vejnoj surfrunte san¸svelaj, kaj
impetis al la pordo. For, ci malbenita bestaço! li ek-
mu¸is kaj piedfrapis la pordon. La hundo ekjelpis kaj
forkuris.
Frato Francisko tristi¸is kaj en embarasoj knedis el la
pano globetojn. For¸isto, for¸isto, li elpuÿis, kion faris
al vi tiu dia kreitaîo?
I.a for¸isto sin turnis zorgeme al sia edzino. Giulia-
na, li murmuris, nu, nu! Nu nu!
La edzino provis rideti, ÿiaj lipoj tremis; ÿi ekstaris
pala kaj svenema kaj senvorte foriris. La for¸isto rigar-
dis post ÿi malserene.
Frato, flustris Francisko aflikte kial vi pelas vian
fraton hundeton for de la tablo? Mi iras.
La for¸isto kolere fortusis. Do por ke vi sciu, Domine,
li diris krude, tiu hundo . Je pasko ni atendis viziton.
Estis venonta al ni la fratino de la edzino el Forli, ankoraû
knabineto . xi ne venis. Post dek kvar tagoj alveturis por
ÿi ÿiaj gepatroj & Ni serçis la knabineton, nenie spuro post
127
LIBRO DE APOKRIFOJ
eLIBRO
ÿi. Semajnon antaû la pentekosta dimanço alkuris nia
hundeto de ie el la kampoj kaj trenas ion en la buÿo ¸is la
sojlo. Ni rigardis, kio internaîoj. Nur poste ni trovis, kio
restis de la knabineto . La for¸isto mordis siajn lipojn
por superi tion. Ni ne scias, kiu tion faris al ÿi. Dio punos
la murdinton. Sed la hundeto, Domine . La for¸isto
mansvingis. Mi ne povas ¸in mortigi, tio estas la plej
malbona. Kaj ¸i lasas sin neniel forpeli. ¯i çirkaûiradas la
domon kaj petas . Çu vi scias prezenti al vi, Domine, kia
teruro . La for¸isto forte frotis la viza¸on. Ni eç ne
povas rigardi ¸in. Dum la nokto ¸i hurlas apud la por-
do
Frato Francisko ektremis.
Do vi vidas, murmuris la for¸isto. Pardonu, Domi-
ne, mi iros rigardi Giulianan.
La monaÛo soli¸is en la çambro, estis al li preskaû
naûze pro la silento. Li iris piedpinte al la domperono.
Proksime staras flava tremanta hundaço kun vosto inter
la kruroj kaj malcerte fiksrigardas lin. Frato Francisko
turnis sin al ¸i. La hundeto prove movis la voston kaj
jelpis.
AÛ, ci povrulo, murmuris Francisko kaj volis rigar-
di alien, sed la hundo vostumas kaj ne çesas lin fikse al-
rigardi. Nu, kion ci volas? grumblas frato Francisko
embarase. Estas al ci malgaje, frateto, çu? Malfacila
128
LIBRO DE APOKRIFOJ
eLIBRO
afero. La hundaço piedumas kaj tremas pro ekscito.
Nu, nu, kvietigas ¸in Francisko. Neniu volas kun ci
paroli, çu? La hundeto jelpas kaj rampas al la piedoj de
la monaÛo. Frato Francisko ¸in iel abomenas. Iru, iru
for, li persvadas ¸in. Ci devis ne fari tion, kamarado. ¯i
estis sankta korpeto de la knabinjo . La hundo kuÿas
çe la piedoj de la sanktulo kaj plor¸emas. Çesu, mi pe-
tas cin, murmuras Francisko kaj klini¸as super la hun-
deto. La hundo rigidi¸is pro la plej streça atendado.
En tiu momento la for¸isto kaj lia edzino eliris sur la
sojlon, çar ili serçis sian gaston. Kaj jen, antaû la domo
genuas la monaÛo, gratante post la orelo jelpantan hun-
daçon kaj mallaûte diras: Do vidu, frateto, do vidu, mia
kara; kial ci lekas miajn manojn?
La for¸isto snufe ekspiregis. Francisko turnis sin al li
kaj timide babilis: Komprenu, for¸isto, ¸i tiel petis! Kiel
vi nomas ¸in?
Bracco, murmuris la for¸isto.
Bracco, diris sankta Francisko kaj la hundeto rapide
lekis lian vangon. Frato Francisko levi¸is. Jam sufiçe,
frateto, mi dankas vin. Mi iru jam, for¸isto. Li ne sciis
rapide, kiel adiaûi; li staris antaû la for¸ist-edzino kaj
pensis kun fermitaj okuloj pri iu beno.
Kiam li apertis ilin, genuas antaû li la juna edzino kaj
havas la manon metita sur la kapo de la flava hundo.
129
LIBRO DE APOKRIFOJ
eLIBRO
Dio estu laûdata, elspiris Francisko kaj montris la fla-
vajn dentojn. Dio repagu tion al vi!
Kaj la hundeto kvivitante pro sova¸ega ¸ojo komen-
cis kuregi en rondo çirkaû la sanktulo kaj la genuanta
virino.
[1932]
130
LIBRO DE APOKRIFOJ
eLIBRO
Ofiro
a homoj sur la placo de Sankta Marko apenaû tur-
Lnis la kapon, kiam arestistoj kondukis tiun maljunu-
lon al la do¸o. Li estis tre kaduka kaj malpura, oni dirus,
ke li estas iu etÿtelisto el haveno.
Çi tiu viro, anoncis podestà vicegerente antaû la do¸a
trono, diras, ke li estas nomata Giovanni Fialho, komer-
cisto el Lisbono; li asertas, ke li estis posedanto de ÿipo
kaj ke lin kun la tuta ÿipanaro kaj kargo kaptis al¸eriaj
piratoj; li depozicias, ke li sukcesis fu¸i el galero kaj ke
li povus fari al la Venecia respubliko eminentajn servojn
kiajn, tion li laûdire povas konfidi nur al via do¸a eks-
celenco mem.
La maljuna do¸o atente rigardis la hirtan maljunulon
per siaj birdokuloj. Do vi, li diris fine, vi diras, ke vi
laboris sur galero?
La venigita viro antataû respondo nudigis siajn mal-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]