[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pan S. nie daje nam zbyt wiele na życie. Mogłabym wytrzymać, gdybym miała więcej
pieniędzy dla siebie, na nowe ciuchy, trochę dobrej biżuterii... To wszystko John
mógłby mi załatwić. I tak to wygląda, Renie.
-To jest wyrachowanie - oceniła Serena z niesmakiem. - Niezbyt to ładne.
- No pewnie! Nigdy nie mówiłam, że to jest ładne. Ale wyrachowanie... ? -
Uśmiechnęła się tajemniczo.
- Chyba nie możesz tego tak nazywać.
- Nie? - zaatakowała Serena. - Skoro wracasz do męża tylko dlatego, że możesz na
tym zyskać?!
- Czemu nie?! Wyszłam za niego, żeby coś z tego mieć - wyznała Cynthia. - John też
ożenił się z tobą, żeby coś z tego mieć. Czy stał się przez to wyrachowany? Czy możesz
powiedzieć, że jest taki z tobą w łóżku? Och, nie musisz nic mówić - roześmiała się,
ujrzawszy zaszokowaną twarz siostry. - Wiesz, co mam na myśli.
-To straszne, że tak się dzieje - wykrztusiła, a Cynthia znów się roześmiała.
- Ale sama w tym tkwisz! Jak zresztą wszyscy: ty, ja, John, nawet Gregory. Bóg
tylko wie, jak mi się nie chce wracać do Houston. A i John w sumie byłby zadowolony,
gdybym się rozstała z mężem... i została tutaj - dodała głaszcząc swe jasne włosy. - My,
widzisz - przerwała, a tajemniczy uśmieszek powrócił na jej usta - bylibyśmy szczęśliwi
mogąc spotykać się od czasu do czasu.
- Czy ty mnie ostrzegasz - zapytała Serena i zdziwiła się, że jej głos brzmi tak
obojętnie - czy grozisz?
- Ani jedno, ani drugie - odparła Cynthia i poszła po trzeciego drinka. Przyniosła
karafkę ze sobą, dolała Serenie. - To nie jest współzawodnictwo. To nieuchronność.
John należy do tych mężczyzn, którzy nie są długo wierni. Jest bardzo atrakcyjny,
pewny siebie, ma władzę i wie, jak jej używać. Taki mężczyzna ma zawsze... duży
apetyt, ty zaś nie jesteś najbardziej doświadczoną dziewczyną. Nie umiesz wiele, z
wyjątkiem tego, czego cię nauczył. A to znaczy, że wkrótce się znudzi. Może już się
znudził - dodała. - Poświęca mi tyle uwagi! Wiesz, że mu się podobam, a nawet coś
więcej. Oboje umiemy grać w tę samą grę i wiemy, jak daleko możemy się posunąć.
- Oczywiście, że chciałabyś, aby tak się stało - zauważyła Serena. Poczuła nagle
gorycz. Czyż nie uznała, że byłoby lepiej, gdyby miedzy Johnem i Cynthią do czegoś
doszło? W głębi serca jednak nie mogła się z tym pogodzić. To, co było bezpieczne i
rozsądne,
nie szło w parze z tym, czego pragnęła. A pragnęła, żeby John należał do niej.
- Ja zaś nie powinnam zgłaszać zastrzeżeń, prawda? -jej głos zdradzał więcej niż
chciała. - Nie powinnam zwracać uwagi na to, co dzieje się między wami, mam
udawać, że tego nie ma, i czekać, aż wrócisz do Houston.
- Ogólnie rzecz biorąc, tak! Nie jest jeszcze najgorzej. Wiesz chociaż, że nie rozbiję
waszego związku. Ty masz koneksje rodzinne. John dobrze wie, że małżeństwo z tobą
daje mu szacunek i pozycję w towarzystwie. Zawsze przestrzega reguł gry, wiec nie
pozwoli sobie na rozwód. Większość żon nawet tego nie może być pewna. Więc co w
tym złego - zakończyła. - Kiedy wyjadę do Houston, on wróci do ciebie. Nie masz się
czym przejmować. Jeśli go kochasz tak, jak latem, nie będziesz protestować, gdy od
czasu do czasu zrobi skok w bok.
Cynthia miała racje. Póz
nym popołudniem Serena skuliła się w łóżku Johna i
rozmyślała.  Jeśli kochasz go tak, jak latem..." Kochała. Bez względu na to, co jej zrobił.
Przez ostatni miesiąc - od dnia ślubu - żyła jak lunatyczka, nie myśląc o mężu, nie
pozwalając sobie na żadne uczucie do niego. Jednak przez cały czas to uczucie w niej
drzemało, czekało tylko na coś, co je obudzi.
Aż przybyła Cynthia i zmusiła ją do bliższego kontaktu z Johnem. Potem cień
zazdrości... Wystarczyły dwa dni, aby jej spokojny światek przestał istnieć. Wszystkie
uczucia z ostatniego lata ożyły. Było oczywiste, że ciągle go kocha.
A więc co teraz? - powtarzała to pytanie. Jak bronić się przed miłością do Johna?
Nie wyobrażała sobie większego upokorzenia niż odkrycie przed nim swych uczuć. Nie
może mu ulec. Musi znalez
ć siłę, aby znosić ból, który sprawia miłość do mężczyzny,
który jej nie kocha.
Kochając człowiek staje się zupełnie bezbronny. Serena rozumiała teraz, że
wszystko może ją zranić: myśl, okruch pamięci. Usłyszała odgłos kroków na schodach...
coraz bliższy, uświadomiła sobie to i zamarła.
Drzwi się otwarły i pojawił się wielki cień Johna. Rozbłysło światło.
- Przepraszam! Mam zgasić?
- Nie! - Tylko nie intymność przyciemnionej sypialni!
- Też tak myślałem - zgodził się. Zdjął marynarkę i rozluz
nił krawat. - Czy Cynthia
powiedziała ci, że dziś wieczór też wychodzimy?
- Nie - odpowiedziała chłodno - ale to mi nie robi żadnej różnicy. Ja jestem twoją
kukłą. Gdy pociągasz za nitkę, muszę tańczyć, więc... - zamilkła. Usiadła, skrzyżowała
nogi i odruchowo sprawdziła, czy nie rozchylił się jej szlafrok. - Kiedy mam zacząć się
szykować?
- Niedługo - powiedział ignorując jej przytyk. - Byłaś na zakupach? - zagadnął, gdy
dostrzegł nie rozpakowane jeszcze sprawunki. - Mogę zobaczyć?
- Czemu nie? Zapłaciłeś za nie.
Tym razem rzucił jej krótkie, gniewne spojrzenie. Otworzył pierwsze pudełko i [ Pobierz całość w formacie PDF ]